Marlou werd geboren op 29 weken en 5 dagen zwangerschap omwille van pre-eclampsie. Ze was klein, veel te klein. Amper 800 gram. Haar huid was rood, bijna doorschijnend. Je zag de adertjes lopen, alle ribbetjes kon je tellen. Haar oogjes waren nog dicht. Ze had enkel een pampertje aan, dat veel te groot was. Ze had een tube op haar neus en sonde in haar neus. Een katheter in haar navel. Aan allebei de handjes een infuus. Aan het ene voetjes een saturatiemeter en aan de andere een katheter. Op haar borst plakkertjes. Maar ze leefde en dat was het enige wat telde.
De verpleegkundige zei dat ze zo sterk was, een hele straffe madam. Ze werd bijna meteen van de beademing gehaald omdat ze zo goed mee ademde. Ze kreeg ondersteuning via CPAP.
De eerste dagen en weken bestonden uit angst, vele vragen en zorgen. Marlou verloor veel gewicht, ze woog maar 670 gram meer. Ze had het moeilijk om voeding te verteren en ze vergat dikwijls om te ademen waarna haar hartslag dan wegviel. Ze was nog steeds zo klein en zo kwetsbaar. Maar beetje bij beetje sterkte ze aan.
We leerden om te genieten van kleine mijlpalen: een paar uur zonder CPAP, kangoeroeën, voor het eerst kleertjes aan, een soepel buikje, de kaap van 1 kg overschreden. Het werden onze lichtpuntjes.
We hebben heel veel steun gekregen van de verpleegkundigen. Ze namen de tijd om al onze vragen te beantwoorden, om ons gerust te stellen, om er gewoon te zijn voor ons. Om een schouderklopje te geven wanneer het nodig was. Ze verzorgden Marlou en de andere patiëntjes met zoveel liefde, passie en toewijding. Ze lazen Marlou verhaaltjes voor en ze fluisterden haar bemoedigende woordjes toe. We zijn hen daar ontzettend dankbaar voor.
Na 7 weken was Marlou stabiel genoeg om de afdeling intensieve zorgen te verlaten. Ze werd overgebracht naar het ziekenhuis van Kortrijk. Daar kon ze verder aansterken en groeien totdat we, na 79 lange dagen, Marlou mee naar huis mochten nemen.
Binnenkort mag Marlou haar vierde verjaardag vieren. Ze overtreft onze stoutste dromen. We hadden nooit durven denken dat ze zou uitgroeien tot de kleuter die ze nu is. Een vastberaden, lief, sociaal mevrouwtje met een heel sterk willetje. Marlou heeft er al een lange en hobbelige weg afgelegd. Maar wat zijn wij trots op haar.
